Kafes

12 Eyl?l Darbesi’ni ?lk?c?lerin g?z?nden anlatan ve ?ok izlenen “Kafes” filminin hik?yesinin yazarı L?tf? Şehsuvaroğlu”nun kitabı“Kafes”in yeni baskısı ?ıktı! Kafesin kapıları a?ılınca kuş ?nce şaşırır, sonra kafesin ?n?ne ?ıkar gezinir. Nice zaman sonra u?abilir. U?ar u?ar… Ne g?zeldir! B?yle alabildiğine u?mak ne g?zeldir! İstediği dala konabilir. İstediği ?lkeye kanat ?ırpabilir. Sonra kafese d?necek midir Kim d?nmek ister? H?rriyetin de izafi olabileceğini ink?r etmiyorum. K???k bir kafeste de insan, mutlak h?rriyeti elde edebilir. D?nyevi h?rriyet anlayışlarını terk edip ilahi bir h?rriyete, mutlak bir h?rriyete kanatlanabilir. Ama kendimiz dışındaki insanlar i?in, bunu ileri s?remeyiz. H?rriyet, bir y?n?yle gayet somut bir hadisedir. D?rt yanı duvarlarla ?evrili bir odada, insanı, kafesteki kuşlar gibi yaşamaya zorlamak h?rriyetini elinden almak demektir. Alabildiğine y?r?yebilmek alabildiğine ufukları g?rebilmek h?rriyettir! Muhip gitti. Tıpkı benim ?ınaraltı’ndan Beyoğlu’na gidişim gibi gitti. “Ben gidiyorum.” dedi ve gitti. Ben kalakaldım. Peşine takılmak istedim. Olmazdı. H?rriyeti tatmak istiyordu. Ama yine d?n?p gelecek biliyorum. Vazge?emez. Beni, bizleri bırakamaz. Gelecek. Ama şimdi gitti. Tutamazdım onu. D?nyevi h?rriyetin kofluğunu anlayacaktı bir g?n. Ne zaman Ben anlayabildim mi ki Bu arada, gidenler de gitti. Ben yoktum, gitmişler… Ne ani oldu! Haber vermeden gittiler… Muhip gitti, girdi gecenin g?beğine; sevgililer de… Hocalarım da ?ld?ler. Yarım kalan sohbetlerimiz, y?re verilmeye hazırlanan ama bir t?rl? verilemeyen ?i?ekler gibi soluyor… Toprak, bir insan boyu y?kseldi bir yerlerde. Benim kalbimdeki t?mseklerin haddi hesabı yok. Hep ?ld?ler: Vatanım, sevgilim, dostum ve hocam… Yorgunum, yaşamaktan yoruldum. Sevmekten yoruldum. Sevgililer… Sevgililer hep acı verdi bana. Direnmekten, ?alışmaktan, kavgadan yoruldum artık… Ne komedidir, bizim trajedimiz!