Metro 2033

Μετά τα οκτακόσια σκαλοπάτια ο Αρτιόμ έχασε πια το λογαριασμό. Τα πόδια του έγιναν σαν μολύβι, και το καθένα τους τώρα είχε το τριπλάσιο βάρος από τη στιγμή που άρχισαν την ανάβαση. Το δυσκολότερο ήταν να ξεκολλήσει τη φτέρνα του από το πάτωμα· σαν μαγνήτης αυτό την τραβούσε πίσω.

Μόνο τώρα άρχιζε να συνειδητοποιεί πόσο μακριά από τα παλιά του επιτεύγματα και αποκτήματα βρίσκεται πια ο άνθρωπος. Μοιάζει με πουλί που πετούσε περήφανα και, πληγωμένο θανάσιμα, έπεσε στη γη, για να σκάψει μια τρύπα, να κρυφτεί εκεί και να πεθάνει ήσυχα.

Όχι, δεν υπήρχε λόγος να ονειρεύεται, στον καινούργιο κόσμο τέτοιο πράγμα δεν μπορούσε πια να συμβεί, μέσα σ’ αυτόν το κάθε βήμα γινόταν με τίμημα απίστευτες προσπάθειες και καυτό πόνο. Οι καιροί εκείνοι είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. Εκείνος ο μαγικός, ωραίος κόσμος πέθανε. Δεν υπάρχει πια. Και δεν αξίζει να τον θρηνεί κανείς για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Πρέπει να φτύσει στον τάφο του και να μην ξαναγυρίσει ποτέ πια πίσω.

«Μη φοβάσαι, νεαρέ, μη φοβάσαι», τον ενθάρρυνε ο Μπουρμπόν. «Και κάτι ακόμα: Μέσα σε τούτη τη φιδοφωλιά υπάρχουν κάμποσες διαδρομές που είναι τίγκα στους αρουραίους, κι εσύ πρέπει να πατάς πάνω στις ραχοκοκκαλιές τους. Προχωράς και κάτω από τα πόδια σου ακούγεται ένα τόσο ευχάριστο τρίξιμο», είπε και χλιμίντρισε αηδιαστικά, ευχαριστημένος από την εντύπωση που προκαλούσε.

Δεν μπορώ να βασιστώ σε ανθρώπους με σαρακοφαγωμένα μυαλά. Χρειάζομαι έναν υγιή άνθρωπο, που στο μυαλό του δεν έχουν ακόμα επιτεθεί αυτοί οι βρικόλακες. Χρειάζομαι εσένα».
«Εμένα; Μα πώς μπορώ εγώ να σας βοηθήσω;»
«Άκουσέ με. Αν δεν γυρίσω, εσύ θα πρέπει πάση θυσία –πάση θυσία, τ’ ακούς;– να πας στην Πόλη. Κι εκεί να αναζητήσεις έναν άνθρωπο με το παρατσούκλι Μέλνικ.18 Σ’ αυτόν θα πρέπει να διηγηθείς όλη την ιστορία.