Tatuaż z tryzubem

Gdy zamilkł, jechaliśmy przez dłuższą chwilę w milczeniu. Omijałem jamy w drodze. Żeby przerwać ciszę, spytałem, czy według niego coś się zmieniło po Majdanie.

– Gówno się zmieniło – powiedział facet. – Bieda, korupcja, to, co było. Ale jeśli trzeba, to wyjdziemy jeszcze raz. I jeszcze raz. I jeszcze raz. I tak do skutku.

– A co, jeśli to nie wystarczy? – wyrwało mi się. Popatrzył na mnie.

– W amerykańskich filmach – odpowiedział z uśmiechem – zawsze mówią: „you can make it”. No to jak ma się nie udać.

Dym z ich papierosów mieszał się z tą zimną mgłą, która wzięła w posiadanie ten kraj jak niema, upiorna orda.

U siebie, w obwodzie iwano-frankiwskim, byli zwykłymi krawężnikami i nosili te debilne mundury ukraińskiej drogówki. Tutaj przebrali ich za wojsko, dali karabiny, ale w głowach, pod hełmami, pod mundurami z maskowaniem, pod kamizelkami kuloodpornymi pozostali poradzieckimi krawężnikami, i chuj.

Lenin na placu stał gigantyczny. Miał na sobie płaszcz, marynarkę i kamizelkę i wyglądał od dołu trochę jak Joker z Batmana. A w pozie stał takiej, jakby apelował do kanara w tramwaju o niewypisywanie mu mandatu, bo ma miesięczny, tylko w domu zostawił.

Jakiż tandeciarz nimi wszystkimi rządził. Całą tą nieszczęsną Ukrainą. Jaki badziewiarz. Uosobienie wszystkich stereotypów o poradzieckim dorobkiewiczu. Wszędzie stały jakieś dramatycznie kiczowate podróby starożytnej Grecji. Jakieś rzeźby, figurki. Pod samą willą Janukowycza było najzabawniej: walało się tutaj kilka połamanych greckich kolumn i koński kamienny łeb, niby że świeżo wykopany gdzieś w Śródziemnomorzu. Przed ruinami rechotała grupa zwiedzających. Rechotali i kręcili głowami z niedowierzaniem. I z zakłopotaniem. Wstydzili się.