Zapiski syna tego kraju

Nad­szedł już czas, by uświa­do­mić so­bie, że dra­mat mię­dzy­ra­so­wy od­gry­wa­ny na kon­ty­nen­cie ame­ry­kań­skim stwo­rzył nie tyl­ko no­we­go czar­ne­go czło­wie­ka, ale tak­że no­we­go bia­łe­go czło­wie­ka. Nie ma ta­kiej dro­gi, któ­rą Ame­ry­ka­nie mo­gli­by cof­nąć się do sta­nu pro­sto­ty tej eu­ro­pej­skiej wio­ski, gdzie bia­li lu­dzie na­dal cie­szą się luk­su­sem pa­trze­nia na mnie jak na ob­ce­go przy­by­sza. Dla któ­re­go­kol­wiek z ży­ją­cych Ame­ry­ka­nów nie je­stem już ob­cym. Jed­ną z rze­czy, któ­ra od­róż­nia Ame­ry­ka­nów od in­nych lu­dzi, jest to, że żad­ni inni lu­dzie nie byli ni­g­dy tak głę­bo­ko za­mie­sza­ni w ży­cie czar­nych lu­dzi – i vice ver­sa.

Lu­dzie, któ­rzy za­my­ka­ją oczy na rze­czy­wi­stość, sami spro­wa­dza­ją na sie­bie za­gła­dę, a każ­dy, kto upie­ra się przy trwa­niu w sta­nie nie­win­no­ści na dłu­go po tym, jak nie­win­ność ta zo­sta­ła utra­co­na, prze­mie­nia sie­bie w po­two­ra.

„Mu­rzyn-w-Ame­ry­ce to pew­na for­ma obłę­du, któ­rej ule­ga­ją bia­li lu­dzie”.