Ze staropolskich anegdot i przypowieści

O niniejszym dziełku: „Roku 1669 zabrał się Potocki do spisywania i tłumaczenia sentencji i przypowieści polskich i łacińskich; niebawem przerwał pracę, choć jej nigdy zupełnie nie porzucił; r. 1688 wr?cił do niej i popierał ją odtąd stale i systematycznie aż do końca życia; wynikiem tej pracy był ?w właśnie foliant. Stanowi on prawdziwy skarb i dla ocenienia duchowej fizjognomii poety – kt?ry tu złożył, nie obawiając się niepowołanego oka, wyznania swe religijne, polityczne i literackie – i dla oceny czas?w i ludzi, scharakteryzowanych do najdrobniejszych szczeg?ł?w; zawiera r?wnież pr?by staropolskiego humoru, kt?re nas tu zająć mają, pr?by rubaszne i dosadne, ale swojskie, co bywa najważniejszym, bo najrzadszym przymiotem anegdot i facecji, zwykle po całym świecie zbieranych; opowiedziane z ową werwą i zamaszystością, cechującą całe literackie wystąpienie Potockiego. Ot?ż z nieznanego tego rękopisu zamieszczamy niżej kilka anegdot, wybierając przeważnie takie, kt?re by objaśniały pewne przysłowia.