I jak tu się dogadać?!

O ileż użyteczniej jest o kimś pomyśleć, że lubi współzawodnictwo, niż że zaciekle rywalizuje, albo że jest gospodarny, a nie skąpy. Przykładowo, ojciec pozostaje w konflikcie ze swym nastoletnim synem. Ojciec wścieka się, że syn jest głupi i nie chce korzystać z ojcowskich doświadczeń, a syn, że ten mu chce narzucić głupoty sprzed pół wieku. Jeśli jednak zachowanie ojca opiszemy w kategoriach troski, a zachowanie syna jako szukanie własnej tożsamości, to będzie to krok ku dialogowi ojca z synem. Pozytywne przeformułowanie nie tylko prowadzi do pozytywnego myślenia i sprzyja pogodzie życia, ale także tworzy klimat wzajemnego otwarcia w rodzinie. Pamiętajmy jednak, że to nie może być trik językowy czy jakaś manipulacja, lecz szczególny stan ducha, szczere doświadczanie rodziny jako „najlepszej z możliwych”.