Pragniemy zmiany, ale nie chcemy się zmieniać. Potrzebujemy wyników, ale unikamy wysiłków.

Sukces zależy w tym momencie od akceptacji faktu, że popełniamy błędy i mamy szansę na nich się uczyć. Póki walczysz, to nie jest porażka, ale nieudana próba i nietrafiony sposób.
Obecnie masz za sobą o wiele więcej doświadczeń i informacji z wcześniejszych podejść. Jeżeli zdobędziesz się na odwagę całkowitej szczerości przed sobą samym, będziesz w stanie z ostatniej próby (zwanej porażką) wyciągnąć masę przydatnych informacji.
Poświęć niezbędny czas na analizę swoich poprzednich wysiłków i zaplanuj, co tym razem zrobisz zupełnie inaczej. Zdobądź się na odwagę i dokładnie przeanalizuj poprzednią próbę, a może nawet wszystkie próby. Szukaj elementów wspólnych. Szukaj schematu swojej porażki, bo z dużym prawdopodobieństwem taki istnieje.

Przeszłość, którą ze sobą nosimy, składa się ze strzępów uczuć. Na ogół potrafimy ją tylko dźwigać na własnych barkach albo wlec za sobą z wysiłkiem. Jednak wszystko ma przyczynę i znaczenie

Społeczeństwo tresuje nas do nieokazywania i ukrywania prawdziwych uczuć. Dziewczynki mają być grzeczne, chłopcy mają się nie bać i nie płakać. Taka tresura skutecznie tłamsi i zaburza czytelność komunikatów, które wysyłają nasze emocje.

Lubimy myśleć o sobie, że jesteśmy logiczni, mądrzy i działamy zdroworozsądkowo. Nic bardziej mylnego. Człowiek działa pod wpływem emocji, impulsów i często jego działanie jest zupełnie nieracjonalne. Zaakceptowanie tego faktu uwalnia od złudzeń i pozwala obrać zupełnie inną strategię, w której sercem i motorem naszych działań są właśnie emocje

Na drodze prawdziwej zmiany zmierzysz się ze swoimi słabościami, upadniesz, powstaniesz, aby zrobić kilka kolejnych kroków i by znowu upaść. To nieuniknione, jest to element procesu.

Co lepiej charakteryzuje gatunek ludzki, spytała mnie kiedyś Karla, okrucieństwo czy zdolność odczuwania za nie wstydu? Wtedy to pytanie wydało mi się dojmująco inteligentne, ale teraz jestem samotniejszy i mądrzejszy i wiem, że ludzkiego gatunku nie charakteryzuje ani okrucieństwo, ani wstyd. To przebaczenie czyni nas tym, czym jesteśmy. Bez przebaczenia nasz gatunek doprowadziłby się do zagłady podczas niekończących się aktów zemsty. Bez przebaczenia nie byłoby historii. Bez przebaczenia nie byłoby sztuki, bo każde jej dzieło jest w jakiś sposób dziełem wybaczenia. Bez tego marzenia nie byłoby miłości, bo każdy akt miłości jest w pewien sposób obietnicą wybaczenia. Żyjemy, bo możemy kochać, a kochamy, bo potrafimy wybaczać.

To spojrzenie odczytałem w jego oczach. To była gorączka ocalonego. To spojrzenie, ten pochmurny uśmiech łączyły w sobie hańbę i radość, ponieważ oba te uczucia są bardzo ważne – hańba nadaje radości cel, a radość daje hańbie nagrodę. Ocaliliśmy go, w równym stopniu biorąc udział w radości, jak dając świadectwo hańbie. A wszystko zależało od naszego działania, naszej ingerencji w jego życie, ponieważ nikogo nie można ocalić bez miłości.

Tymczasem gniew deprawuje naszą energię, kanalizując ją w ten sposób, że przeznaczamy ją na wymierzanie ludziom kar, nie zaś zaspokajanie swoich potrzeb. Zamiast oddawać się „słusznemu oburzeniu”, radzę nawiązać empatyczny kontakt z własnymi lub cudzymi potrzebami. Może to wymagać długotrwałych ćwiczeń, podczas których będziemy świadomie zastępowali zdanie „Rozgniewali mnie, bo…” zdaniem „Gniewam się, bo potrzebuję…”.

Ludzie nie są świadomi tego, że w wielu sytuacjach potrzebują właśnie empatii. Nie zdają też sobie sprawy, że mają większe szanse ją uzyskać, gdy uzewnętrznią swoje żywotne uczucia i potrzeby, niż kiedy będą w kółko snuć opowieści o niegdysiejszych mozołach i niesprawiedliwych wyrokach losu.